Αν και νυκτόβιος, ένας Μυωξός μας έκανε την χάρη να σταθεί για μια φωτογραφία, στο ανατολικό καταφύγιο του Πηλίου. Το όνομα του βγαίνει από το μυς + οξιά. Καθαρά δενδρόβιο τρωκτικό και εξαιρετικός αναρριχητής, για αυτό συγχέεται συχνά με τον σκίουρο. Επιβιώνει σε φυλλοβόλα δάση όπως οξιάς, καστανιάς και βελανιδιάς, ενώ <<σημαντικές είναι οι έμμεσες …
Category: Το βουνό μας
Apr 09 2023
Το ευλογημένο δέντρο
Το ευλογημένο δέντρο. Που μας προστατεύει από τις πυρκαγιές και με το πλούσιο δίκτυο των ριζών του συγκρατεί τα νερά από τα χιόνια του χειμώνα, για να έχουμε γάργαρες πηγές και το καλοκαίρι. Οι οξιές άρχισαν να ξυπνάνε και να μας χαρίζουν το πιο όμορφο πράσινο από τον κύκλο ζωής της φυλλωσιάς τους. Να καλωσορίσουν …
Nov 24 2022
Μαζεύω ήλιο και θάλασσα για το χειμώνα
«Μαζεύω ήλιο και θάλασσα για το χειμώνα –ίσως και τίποτα αισθήσεις και εικόνες που κάποτε, στην ώρα τους, θάρθουν να μου ζητήσουν «να υπάρξουν», γιατί όσο υπάρχουν δε μου ζητάνε τίποτα– θα πρέπει να χαθούν για ν’ αρχίσουν ν’ αξιώνουν μια θέση στο στίχο. Κ’ εμείς: να τις σώσουμε για να σωθούμε.» Απόσπασμα από γράμμα …
Oct 05 2022
Μια Ρωμιοπούλα
Μια ρωμιοπούλα στην αυλή, στον πάγκο καθισμένη τη μάνα της αντιμιλεί, τη μάνα της μαλώνει. – Πάρτονε, κόρη μου, τον Τούρκο άντρα. – Δεν τονε παίρνω τον παλιόμαγκα. – Πάρτονε, κόρη μου, έχει καΐκι, θα σε πηγαίνει στη Σαλονίκη. – Πουλάκι γίνομαι, στα δάση μπαίνω, τον Τούρκο άντρα δεν τονε παίρνω. – Πάρτονε κόρη μου, …
Sep 26 2022
Λεύτερο Πήλιο, Λεύτερα βουνά
Sep 22 2022
Αφήστε με να μεγαλώσω, να εξερευνήσω την ύπαρξή μου, να χαρώ το δάσος μου, να ζήσω.
Μπορείς να με ξεχωρίσεις μέσα στην αγκαλιά της μάνας γης; Αγριογουρουνάκι είμαι και μόλις έχασα τις ρίγες μου. Μπήκα στην εφηβεία, για αυτό είμαι και θηρεύσιμο πια. Κάποιοι δικοί σας θα γλεντήσουν τον θάνατό μου, εκτονώνοντας την καθημερινή τους καταπίεση πάνω μου. Λίγοι “ινδιάνοι” με σεβασμό, θα αποδώσουν τιμές στην ύπαρξή μου, θα με αφήσουν …
Sep 12 2022
Καλή σεζόν
Jul 25 2022
Ανατριχιάζουμε στην ιδέα
Jun 19 2022
Το νου μας…
Jun 13 2022
“Νομίζω πως αγαπάς αληθινά έναν τόπο, μονάχα όταν σέβεσαι και τον πιο μικρό σβόλο απ’το χώμα του”
“Νομίζω πως αγαπάς αληθινά έναν τόπο, μονάχα όταν σέβεσαι και τον πιο μικρό σβόλο απ’το χώμα του”, έγραφε στο ημερολόγιό του ο Αλφόνς “Ξενοφών” Χοχάουζερ. Ο τελευταίος Κένταυρος του Πηλίου, αναφερόμενος στο βουνό που τον αγκάλιασε. Νότιο Πήλιο, βουνό-χερσόνησος που του χαϊδεύουν τις δροσερές ακτές δύο θάλασσες. Και εκεί ανάμεσα, κρύβονται η Πάλτση, η Λύρη, …