“Όλα τα κάστρα και οι πύργοι και τα καστέλια που ‘ναι στεριωμένα στα χώματά μας, έχουν να μας ανιστορήσουν και από μια ιστορία, τη δική τους ιστορία, τη δική τους ζωή να μας διηγηθούν. Μια ζωή που την κοιλοπονούσε η πέτρα και το χώμα, που την ανάθρεψε ο ιδρώτας, το δάκρυ και το αγκομαχητό του ανθρώπου και την άντρωσε ο πόλεμος και το φονικό”.
Γιάννης Γκίκας, από το προλόγισμα του βιβλίου “Τα παλιόκαστρα του Πηλίου” του Κώστα Λιάπη και των πανεπιστημιακών εκδόσεων Θεσσαλίας.
Φωτογραφία κατά την ξεκούρασή μας στον κρυφό όρμο του Αγίου Νικολάου, στον κάποτε ταρσανά της Ι. Μ Φλαμουρίου, με εμφανή τα ερείπια. Στην πιο κακοτράχαλη και αφιλόξενη γωνιά του βορειοανατολικού Πηλίου. Μερικούς αιώνες πριν, αυτά τα γκρέμια έσφυζαν απο ζωή. Το Βένετο από τη μια, η παλιά Μιτζέλα από την άλλη, κάστρο 40 στρεμμάτων πιο πάνω. Φράγκοι και Βενετσιάνοι αρμένιζαν, πειρατές και καραβάνια. Εδώ τσακίστηκε ο στόλος του Ξέρξη κατά τα “Γεωγραφικά” του Στράβων και την “Ιστορία” του Ηροδότου, οι οποίοι μας αναφέρουν και αρχαίες πόλεις στην περιοχή. “Κασθαναία”, “Σηπιάδα”… Σε αυτούς τους όρμους ξεφόρτωναν υλικό οι σύμμαχοι, για να εισχωρήσουν στην Άνω Κερασιά και τη Θεσσαλία.
Οι ιστορίες έχουν χαθεί όμως στα βάθη των αιώνων, τα δεκάδες χιλιόμετρα ερειπίων και ξερολιθιών τα καταπίνουν τα πυκνά ρουμάνια. Σαν να θέλουν να κρύψουν την ιστορία αυτής της γης, γιατί δεν μας αξίζει η γνώση, η αντοχή, η επινοητικότητα και ο αγώνας για γη και ελευθερία των προγόνων. Μαλθακός ο άνθρωπος πια, λεηλατητής της φύσης, ανίκανος να επιβιώσει χωρίς πρίζα.
Παρά την πολύχρονη και διεξοδική έρευνα του Κώστα Λιάπη από την δεκαετία του ’80 ακόμα στην περιοχή, παραμένουν πολλές απορίες για τα δεκάδες λιθόχτιστα απομεινάρια αυτής της άγριας γωνιάς του Πηλίου.
