“Από τον 17ο αιώνα ο άνθρωπος άρχισε να κατανικά το φυσικό του φόβο για το βουνό, με λίγα λόγια να στρέφεται στις ρίζες του, αψηφώντας τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες που επικρατούσαν την εποχή αυτή.
Έτσι στην αρχή ανέβηκε σε μικρούς λόφους, ύστερα σε μεγαλύτερους μέχρι που έκανε επιστήμη την ορειβασία και κατέκτησε τη “στέγη του κόσμου”, το Έβερεστ, το 1953.
Η κατάκτηση ενός βουνού δεν περιορίζεται σε μια απλή επιτυχία για να φτάσει στην κορυφή του νικώντας τα άγρια στοιχεία της φύσης. Παράλληλα η κατάκτηση χαρίζει την καταξίωση της ύπαρξής του, γιατί αισθάνεται να επιβεβαιώνονται μέσα του οι δυνάμεις του. Άλλα συναισθήματα που δοκιμάζει είναι η απόλαυση στιγμών ανείπωτης ομορφιάς ενός τοπίου, ένα αίσθημα αγάπης και συμφιλίωσης με όλα τα στοιχεία της δημιουργίας, αλλά και με όλους του ανθρώπους. Αγαπά το βουνό, το χιόνι, τον πάγο, τον κίνδυνο, αλλά και κάθε συνάνθρωπό του ανεξάρτητα από φυλετικές, εθνικές, θρησκευτικές η πολιτικές διακρίσεις. Απ’ τις κορφές του κόσμου, βλέπει ενωμένο το ανθρώπινο γένος και αισθάνεται ειρήνη και αγάπη για όλους. ”
Από το βιβλίο “Μάθετε ορειβασία” του Στράτου Παρασκευαΐδη, του 1985. Ένα από τα πρώτα ελληνικά εκπαιδευτικά βιβλία για την τέχνη του βουνού, από μια ρομαντική και συνειδητοποιημένη γενιά ορειβατών. Αν η εισβολή στα βουνά συνέβαινε στην εποχή τους, θα ήταν μπροστάρηδες στην υπεράσπιση τους. Δυστυχώς εμείς περιμένουμε ακόμα τους ορειβατικούς συλλόγους που δραστηριοποιούνται στο Πήλιο να σπάσουν τη σιγή ιχθύος.
* Κάποιοι δεν θα καταλάβουν ποτέ το λόγο ύπαρξης της ομάδας μας. Ίσως γιατί δεν άγγιξαν ποτέ την ομορφιά του βουνού μας. Δεν χρησιμοποιούμε την απειλή στα βουνά μας για πολιτικές σκοπιμότητες. Η υπεράσπιση και η σωτηρία των βουνών, του φυσικού περιβάλλοντος, είναι υπέρτατη πολιτική πράξη από μόνη της.
** Φωτό: Ανάβαση μεσοχείμωνα στο Σχιτζουραύλι, μια από τις πιο όμορφες και πανοραμικές κορφές του Πηλίου.
