«Κόλπος Βώλου. Φανός επί του ακρωτηρίου Καβούλια. πλ 39ο 6’ 15’’. Μηκ. 23ο 3’ 35’’. Φως κόκκινον στερεόν, φαινόμενον 5 μίλια. Ύψος φωτός 26 μέτρα»
Αυτή είναι η πρώτη γραπτή αναφορά για τον φάρο στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου, το 1897, από τον Φαροδείκτη του Ν. Συρίγου. Την πρώτη του μορφή την πήρε το 1854 από την Γαλλική εταιρεία Οθωμανικών φάρων, με την κατασκευή του φαρόσπιτου και ενός μεταλλικού φανού. Το 1918, χτίζεται και ο πέτρινος πύργος με ντόπια πέτρα, εναρμονισμένος με το τοπίο. Χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο το 2001. Ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά της εισόδου του Παγασητικού, βρίσκεται το όρος Χλωμό.
“Παγασητικός Κόλπος. Ανεμογεννήτρια επί του όρους Χλωμού. Πλ. 39ο 5’ 1’’. Μηκ. 22ο 57’ 0’’. Φως κόκκινη αναλαμπή ανά 5″, φαινόμενον 50 μίλια. Ύψος φωτός 1.050 μέτρα”.
Ίσως έτσι να γίνεται αναφορά στο φαροδείκτη του μέλλοντος, με τις δύο ανεμογεννήτριες που σχεδιάζονται να μπουν απέναντι.
Από την μία πλευρά ο φάρος που αργοπεθαίνει, θα θυμίζει μια εποχή που διευκόλυνε τους κατάπλους πλοίων πόσων διαφορετικών εθνικοτήτων προς τον αναπτυσσόμενο Βόλο. Ενός Βόλου που αναπολούμε μέσα από τις φωτογραφίες του Ζήμερη και ενός λιμανιού χαρισματικού. Από την μία είχε ένα γάργαρο Πήλιο βλέπεις, από την άλλη έναν εύφορο κάμπο.
Και από την άλλη πλευρά δύο ανεμογεννήτριες θα σηματοδοτούν την νέα εποχή. Στο Παγασητικό θα μπαίνουν μόνο πλοία γεμάτα σκουπίδια προς καύση στην ΑΓΕΤ και πλωτές φούσκες γεμάτες υγρό φυσικό αέριο. Όλες οι κορφούλες περιμετρικά του κόλπου θα έχουν στολιστεί με ανεμογεννήτριες, ο κάμπος θα έχει μαυρίσει από τα φωτοβολταϊκά και το νερωμένο χλώριο θα το πληρώνουμε ακριβά στις βρύσες μας. Μια γη έρμαιο της μίζας, του πράσινου ξεπλύματος και της αρπαχτής.
