“Νομίζω πως αγαπάς αληθινά έναν τόπο, μονάχα όταν σέβεσαι και τον πιο μικρό σβόλο απ’το χώμα του”, έγραφε στο ημερολόγιό του ο Αλφόνς “Ξενοφών” Χοχάουζερ. Ο τελευταίος Κένταυρος του Πηλίου, αναφερόμενος στο βουνό που τον αγκάλιασε.
Νότιο Πήλιο, βουνό-χερσόνησος που του χαϊδεύουν τις δροσερές ακτές δύο θάλασσες. Και εκεί ανάμεσα, κρύβονται η Πάλτση, η Λύρη, ο Λαύκος, το Προμύρι, ο Μορτιάς και πόσα ακόμα μικρά χωριουδάκια. Μικρά, μα κουβαλάνε πολιτισμό και μόχθο αιώνων. Τα γέρικα καλντερίμια, ο βαρύς ίσκιος των πλατάνων, οι σμιλευμένες κρήνες, σου ψιθυρίζουν. Σου διηγούνται τα βιώματα των παππούδων μας. Σου λένε ότι αυτή η γη, με τις ελιές της, τα ψάρια της, τα χωράφια και τα ζωντανά της, τους έθρεψε. Σου λένε ότι στα δάση και τα βράχια της, τους προστάτεψε και τους οργάνωσε ενάντια σε κάθε κατακτητή.
Σε αυτά τα χωριά γνωριστήκαμε. Γελάσαμε, παίξαμε τις μουσικές μας και ερωτευτήκαμε. Στις πλατείες και τα σοκάκια τους, ένα τελευταίο καλοκαίρι ακουμπήσαμε το βαρύ φορτίο των παιδικών μας ονείρων. Θυμάσαι; Ή τα πρόδωσες;
Μπορείς να φανταστείς 60 ανεμογεννήτριες με διάμετρο πτερυγίων 158 μέτρα, να στριμώχνονται ανάμεσα και γύρω από αυτά τα χωριά, που είναι και τα πρώτα που απειλούνται;
Δες αυτό τον πράσινο τόπο στην φωτογραφία. Και δες τον έτσι, για τελευταία φορά. Σύντομα θα είναι ένα βιομηχανικό νταμάρι γεμάτο σκυρόδεμα, ανθρακονήματα, εποξικές ρητίνες και αναχώματα.
Αλλιώς τίμησε τους παπούδες σου, προστάτεψε τον, να τον παραδώσεις αγνό και καθαρό στα παιδιά σου. Υπερασπίσου την άγρια ζωή που κάποιοι θέλουν να εισβάλουν σπίτι της, να διαταράξουν την γαλήνη της. Υπερασπίσου το Πήλιο που αγαπήσαμε, με πολυμορφικό αγώνα.
