Μπορείς να με ξεχωρίσεις μέσα στην αγκαλιά της μάνας γης;
Αγριογουρουνάκι είμαι και μόλις έχασα τις ρίγες μου. Μπήκα στην εφηβεία, για αυτό είμαι και θηρεύσιμο πια. Κάποιοι δικοί σας θα γλεντήσουν τον θάνατό μου, εκτονώνοντας την καθημερινή τους καταπίεση πάνω μου. Λίγοι “ινδιάνοι” με σεβασμό, θα αποδώσουν τιμές στην ύπαρξή μου, θα με αφήσουν να μεγαλώσω πολύ για να ζήσω την ζωή μου, μέχρι να γίνω τροφή για τον κύκλο της ζωής.
Μα φοβάμαι. Ότι δεν θα τα καταφέρω. Λίγα κρησφύγετα έχουν μείνει για εμάς στο Πήλιο και τα βουνά μας, να χαιρόμαστε τον ήλιο, πηγές και καρπούς χωρίς να μυρίζουμε το μπαρούτι σας. Δρόμοι παντού για να συνδεθούν χωριά σας και νομοί, για υλοτομία, για βίλες και ξενοδοχεία. Τώρα και για τις ανεμογεννήτριές σας.
Αφήστε λίγο σπίτι και για μας, για τις ψυχές του δάσους.
Αφήστε με να μεγαλώσω, να εξερευνήσω την ύπαρξή μου, να χαρώ το δάσος μου, να ζήσω.
