“Να γιατί όλη μας η ζωή, παππού, ήταν ανήφορος· ανήφορος και γκρεμός κι ερημία· κινήσαμε με πολλούς συναγωνιστές, με ιδέες πολλές, συνοδεία μεγάλη· μα όσο ανηφορίζαμε κι η κορφή μετατοπίζουνταν κι αλάργαινε, συναγωνιστές κι ιδέες κι ελπίδες μας αποχαιρετούσαν, λαχάνιαζαν, δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν ν’ ανέβουν πιο απάνω· κι απομέναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην Κονούμενα Μονάδα, στην μετατοπιζόμενη κορφή. Δε μας κινούσε η αλαζονεία, μήτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορφή και θα τη φτάσουμε· μήτε κι αν τη φτάναμε, πώς θα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον Παράδεισο· ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η ανάβαση.”
Ν. Καζαντζάκης
Στην φωτογραφία κάποιος, κάποτε, κάπου στον Όλυμπο, κατά το προσκύνημά του στην ομορφιά, το δέος και τη ζωή.
Κάποια δίποδα όμως προσκυνούν μόνο χρήμα. Έχουν βαλθεί να βιομηχανοποιήσουν ότι ελεύθερη γη έχει απομείνει και ο κλοιός στενεύει. Άπληστες, εφήμερες, δυσδιάκριτες φιγούρες μπροστά σε αυτούς τους αιώνιους γίγαντες, θέλουν να τους τετραγωνίσουν, να τους τσιμεντώσουν και να τους παλουκώσουν.
Από την άλλη, δυσανάλογα πολλοί οι καταναλωτές της φύσης σε σχέση με τους υπερασπιστές της. Άλλαξε πλευρά. Δεν φτάνουν οι αράδες στα social και οι φωτογραφίες με μπλουζάκια. Οργανώσου και πράξε, γιατί σύντομα τα ελεύθερα και καθαρά βουνά, θα υπάρχουν μόνο σε αναμνήσεις φωτογραφιών.
